BOMBARDEMENT

foto: Dédé Grützmacher

Bombardement

Er is in de wijk Horstlanden-Veldkamp niets wat aan het bombardement herinnert dat hier op 22 februari 1944 plaatsvond. Het is de wijk waarin ik woon. Er vielen tenminste 40 doden, meer nog dan bij de vuurwerkramp. Er is iets bijzonders met dit bombardement, want de daders waren onze vrienden, de geallieerden. Redenen om met stichting Cultuurgoed er een film over te maken.

De tegenstelling dat de één het als een vergissingsbombardement ziet (de Amerikaanse vliegers dachten dat ze boven Duitsland vlogen) en dat de ander het ziet als een bewust bombardement op machinefabriek Sanders (waar voor de Duitsers onderdelen voor de V2 werden gemaakt), is mooi meegenomen voor een film. Maar bovenal waren we geïnteresseerd in de verhalen van ooggetuigen over de dag van het bombardement. Maar waren die ooggetuigen er nog wel, nu 75 jaar na dato? Eén ooggetuige werd ons op een presenteerblaadje aangeboden door zijn zoon, een journalist. Andere ooggetuigen vonden we na ons ondergedompeld te hebben in de wijk. Het leverde authentieke verhalen op. Ze beleefden hun herinneringen weer voor onze camera, herinneringen die in die 75 jaar zo vaak aan hen voorbijgetrokken moeten zijn. Het was indrukwekkend om te zien wat een enorme impact het bombardement op hen -toen vaak nog kinderen- heeft gemaakt.

Op 22 februari 2019, precies 75 jaar na het bombardement, zit de herbouwde Berthelkerk stampvol bij de presentatie van de film. Het toont aan dat een onderwerp niet van ver hoeft te komen om een groot publiek te boeien. Buurtgenoten en belangstellenden werden geraakt door wat zich hier, in hun buurt, had afgespeeld. Veel oudere mensen hadden een kind of kleinzoon naar de voorstelling meegenomen. Omdat de kerk zo vol zit wordt besloten om een uur later een tweede voorstelling in te lassen, waardoor meer dan 500 mensen het bombardement op deze avond herbeleven. Datzelfde weekeinde wordt de film nog door duizenden mensen op internet bekeken. We kregen een mail van een man die de film in een verzorgingshuis wil draaien, om iemand te helpen het verleden te verwerken. Deze week ga ik nog bij een mevrouw op bezoek die ook graag haar herinneringen aan het bombardement als klein meisje met mij wil delen. Voor de film te laat, maar ik wil haar verhaal graag horen. En met de film krijgt het bombardement toch een plek in deze wederopbouwwijk.

 

 

EEN HETE ZOMER

EEN HETE ZOMER

De zomer is altijd qua werk een onvoorspelbare periode. Onderwijs ligt stil en veel organisaties en bedrijven draaien min of meer op halve kracht. Alleen grote bedrijven draaien door. Deze zomer stonden voor ons opnamen bij het Indiase Tata Steel op de planning, de voormalige hoogovens in IJmuiden. Wetende dat zomers in Nederland tegenwoordig heet kunnen zijn, keken we met wat ambivalente gevoelens uit naar de combinatie zomer en hoogovens. Maar toen sloeg Trump toe met zijn importheffingen op staal uit Europa. Ons project werd, om het op z’n Amerikaans te zeggen, on hold gezet. Best jammer.

De beslissing was nog nauwelijks gevallen of we werden door een andere klant van ons gebeld, Ballast Nedam (in Turkse handen). En daar stonden we hartje zomer, op een afgesloten rijbaan van de A12, bovenop een gloeiendhete asfalteermachine te filmen. Een tosti-ijzer met in de bovengrill zonnewarmte van 36 graden en in de ondergrill asfalt van 180 graden, en dat in een delicate mix van diesel met teerdampen.

Maar net zo wis en waarachtig als de zomer plaats maakt voor de herfst zal de boel weer afkoelen, de teerlucht uit de kleren worden gewassen en Trump plaats maken voor een echte president.

Twin Peaks en creatieve muzikale geesten

Twin Peaks en creatieve muzikale geesten

Een van de top-televisieseries van vóór het Netflix tijdperk is voor mij Twin Peaks. Een televisieserie over de vermoorde scholiere Laura Palmer. Een serie met onvoorspelbare plotwendingen, surrealistische beelden, gebed in een laag van onheilspellende muziek. In mijn boekenkast staat het geheime dagboek van Laura Palmer en ook de reisgids van het fictieve dorpje Twin Peaks. Waarom konden we niet wachten tot de volgende week, tot de volgende aflevering van Twin Peaks werd uitgezonden? (binge watchen kon toen nog niet!)

Twin Peaks is geschreven en geregisseerd door David Lynch (Eraserhead, Blue Velvet, Wild at Heart). David Lynch doorliep de kunstacademie in Pennsylvania en is naast filmmaker ook kunstschilder en meubelontwerper.

Er wordt gezegd dat bij film geluid voor 50% de sfeer bepaald, bij Twin Peaks is dat zeker het geval. In de hypnotiserende muziek hoorde je de sparren waaien, in elke muzieknoot voel je dat niets is wat het lijkt, voortdurend voel je dat er iets onheilspellends staat te gebeuren. Die lijzige mysterieuze akkoorden.

Het is fascinerend om Angelo Badalamenti te horen vertellen hoe hij het thema van Twin Peaks componeerde op zijn Fender Rhodes, met David Lynch naast hem. Hoe zij samen iets vinden, dat voor ieder alleen verborgen blijft, het lijkt Twin Peaks wel.  Zo’n creatieve samenwerking kan alleen op basis van vertrouwen en wederzijds respect. Prachtig.

Alles valt te blussen

Alles valt te blussen

In de reeks Gouden boekjes met onder andere De Gele Taxi, Hondje Eigenwijs en Het Koekemannetje, was Vijf Brandweermannetjes mijn favoriet.

Tijdens het 100^ste landelijke Brandweercongres, november 2016 in Enschede, werd een boekje gepresenteerd met Brandweerverhalen, geschreven door Mariette Middelbeek. In dit boek delen brandweermannen en -vrouwen hun heftige, bizarre, ontroerende en soms ook komische verhalen. Onze opdracht was om vier korte films van drie minuten te maken met brandweerverhalen. De films dienden als opwarmer voor de presentatie van het boekje.

Hoe pak je zo’n opdracht aan?

Drie minuten is kort, en je wil toch de kern raken. In dit geval is het publiek ook nog bekend met de materie, want brandweerlieden uit alle rangen en standen. Dus je gaat op zoek naar verhalen die onderscheidend zijn. In je research kom je er achter dat er bij de brandweer altijd volgens duidelijk protocollen wordt gewerkt. Een verhaal wordt interessant als blijkt dat de bevelvoerder niet het leven van het slachtoffer kan redden als hij volgens het protocol handelt. Hoe lost hij dat op?

In een ander verhaal treft de brandweerman voor het brandende pand een moeder in paniek aan, haar drie kinderen zijn binnen. De brandweerman ziet aan de vlammen en aan hoe de rook zich beweegt, dat hij te laat is om het leven van de kinderen te redden. Wat doe je dan? En hoe verwerk je die emoties zelf en met je brandweercollega’s? En wat vertel je thuis?

We kozen er voor om de brandweerlieden in de auto, op weg naar de locatie van het incident, te laten vertellen wat ze denken als de melding binnen komt. Hoe scenario’s door hun hoofd gaan. Op de locatie aangekomen vertellen ze wat ze indertijd meemaakten. Tot in detail komt ter plekke alles weer boven. Als maker is het de kunst om het vertrouwen geven dat het persoonlijk verhaal en de emoties bij jou in goede handen zijn.

Als ik de cover van het Gouden boekje Vijf brandweermannetjes bekijk voel ik weer iets van de spanning die ik als kind voelde. Nog meer ontzag voor de brandweer heb ik gekregen na de filmopnamen met deze brandweervrouw en drie brandweermannen. Die altijd als hun pieper gaat, klaarstaan voor het grote onbekende. En dan nog te bedenken dat de meeste brandweerlieden niet full prof zijn, maar het als vrijwilliger ‘erbij’ doen.

Voor Nellie Ras maakten we een beeldpresentatie bij de toespraak die ze hield voor de volle zaal in het Wilminktheater, inbegrepen koning Willem Alexander. Nellie was de eerste brandweervrouw van Urk. Haar vader was ook bij de brandweer, haar man leerde ze bij de brandweer kennen. Brandweerman wordt je niet, brandweerman ben je.

Voor het 100 jarig Brandweercongres werd door Laurens ten Den en componist Henk Ruiter speciaal een lied geschreven. Het refrein ging als volgt:

Alles valt te blussen, dat zit diep in mijn natuur,

Alles valt te blussen, maar nooit mijn eigen vuur.

Alles valt te doven, maar het is toch wel apart,

Dat alles valt te doven, maar nooit ONS brandweerhart!

DE ZAAK BEDONDEREN

Eens in de zoveel tijd worden we gevraagd om de zaak te bedonderen.  En dat doen wij dan met plezier.

Want wat moet je anders als een museum je vraagt om drie reclamefilmpjes voor het STER blok op Nederland 1, 2 en 3 te produceren? Of het grootste ziekenhuis in Overijssel je benadert voor een prachtige klus? Dan zeg je geen nee. In 2008 wordt het museum Twentse Welle geopend door de koningin. Er was besloten om in de week van de opening drie televisiespots uit te zenden op de Nederlandse televisie, in de hoop dat hierdoor museumlievend Nederland massaal naar Enschede zou trekken om de collectie van het nieuwe museum te bewonderen. Het probleem was echter dat het museum nog helemaal niet klaar was. (en de koningin afzeggen doe je niet zo gauw). Er werd een route bedacht zodat de koningin alleen de ingerichte delen van het museum zou zien. Dat waren helaas niet de plekken waar wij onze spots wilden filmen, dus voor ons werd het improviseren. Met top cameraman Paul van den Bos kregen we het voor elkaar, en schoten we de mooiste beelden waarbij voor je gevoel het museum helemaal af is. Drie mooie spots waarin professionele acteurs zich verwonderen over de collectie. Gefilmd in zorgvuldig uitgelichte delen van het museum die we helemaal styleden, de collectie uit kisten bij elkaar gezocht, de alom aanwezige zooi zorgvuldig buiten beeld houdend. De spots werden prachtig en gelukkig werd het museum, toen het niet veel later voor publiek open ging, ook schitterend gevonden.

Eind 2015 konden we nogmaals onze kunsten vertonen, nu voor het Medisch Spectrum Twente (MST), het grote ziekenhuis in Enschede. Ongeveer 6000 medewerkers werden in drie maanden tijd in een training voorbereid op de nieuwe manier van werken. Om een beeld te geven van de nieuwe locatie werden wij gevraagd om de medewerkers voorafgaande aan de training met een mood-film enthousiast te maken. Een mood-film die al de sfeer en architectuur van het nieuwe MST laat voelen. Daarnaast produceerden wij informerende filmpjes die de nieuwe manier van werken toelichten. Die filmpjes werden tijdens een rondleiding door het ziekenhuis in aanbouw op de iPad bekeken. Een uitdaging in een ziekenhuis waar de alom witte jassen niet door medisch personeel worden gedragen, maar door stukadoors…

Alles was uitstekend georganiseerd door het bureau Bouwen aan Beter van het MST en de eigen Medical School. De dames van communicatie kenden het klappen van de zweep en ze beseften ook dat een aantal nog niet aanwezige zaken toch (tijdelijk) geregeld moest worden: ziekenhuisbed, figuranten, echte doctoren etc. En ze kregen het voor elkaar, in de geplande draaidagen konden we alles schieten. Met één Artimide design lampje onder de arm benadrukten we op elke locatie de smaakvolle inrichting (er zullen er inmiddels honderden staan). Waar we de dynamiek van een ziekenhuis opriepen door shots te maken met een steeds rijdende camera, in een choreografie van figuranten. Waar stofdoeken versleten werden om alles van de zachte grijze waas te ontdoen en klinisch glimmend te krijgen. Terwijl de roltrap nog niet rolt, maar de figuranten zich wel voortbewegen. Waar twee andere figuranten samen een stilleven vormen om de niet verplaatsbare dozen met loodzware tegels te camoufleren. Waar echte OK-assistenten dansten op muziek van Armin van Buuren op de hotfloor, een hypermoderne operatieruimte waar niemand ooit meer zal komen zonder kwalijke reden, tenzij je er werkt natuurlijk.

Bedonderen? Op onze website zeggen we authenticiteit zo belangrijk te vinden. En dat is ook zo: voor deze projecten creëren wij met veel plezier tijdelijk een illusie, die spiegelt aan de werkelijkheid.

CAMERAWERK BIRDMAN

Gister zag ik Birdman. Ik was benieuwd naar de film, niet zozeer vanwege de 9 Oscar nominaties, maar vanwege de eerdere indrukwekkende films Babel (2006) en Biutiful (2010) van de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu.

De hoofdpersoon, Riggan Thomson, is een aan lager wal geraakte filmster die vroeger ongekend succes had als superheld Birdman. Hij wil los komen van Birdman en probeert zijn carrière nieuw leven in te blazen als regisseur, schrijver en acteur in een Broadway stuk. Opmerkelijk is dat Michael Keaton (Riggan Thomson) ooit Batman speelde en dat Batman en Batman Returns tot nu toe zijn enigste echte grote successen zijn.

De film begint met een fraaie grafisch vormgegeven titelsequentie gevolgd door een lange – altijd mooi- openingsscène. Dacht ik. De film blijkt echter een lange scene te zijn, die zich voornamelijk afspeelt op het toneel en in de krochten en gangen van het theater. Wauw. Toen regisseur Alejandro González Iñárritu cameraman Emmanuel “Chivo” Lubezki  vertelde over zijn idee om een komische film te maken in één lang shot, hoopte Chivo vurig dat hij niet gevraagd zou worden als cameraman. Het leek hem namelijk niks en hij wilde er niets mee te maken hebben. Als ‘vriend’ wilde hij wel het script lezen, en toen hij dat samen met Alejandro had gelezen, hoopte hij alsnog dat hij gevraagd zou worden om de film te maken. Wat gebeurde.

Allereest probeerden ze of het mogelijk was om lange takes te maken. Er werd een kleine set gebouwd en met figuranten en met een kleine camera geprobeerd of hun ideeën werkten. Nog voor de opnamen waren begonnen werd de editor er al bij betrokken. Ze moesten uitvinden hoe later de lange scenes onzichtbaar tot één scene gemonteerd konden worden. De muziek – vrijwel alleen percussie van een man met drumstel die twee keer ook in de film terloops in beeld verschijnt- werd voor de opnamen al gekozen omdat die voor een belangrijk deel het ritme van de opnamen zou bepalen. Kortom, muziek en editing, normaal de post-productie, werden voor de opnamen al nauw betrokken.

Als ik in een goede film zit, dan vergeet ik bij tijd en wijle de cameravoering en let niet meer op regie en de dramatische opbouw. Bij Birdman was ik mij er voortdurend van bewust. Was het dan geen goede film? Zeker wel, behoorlijk briljant zelfs. Maar het is zo knap gedaan!

Wat je ziet is een camera die soepel om een persoon heen draait, van de ene persoon naar de andere persoon meegaat. Die langs muren glijdt en voor de spelers uit loopt in de smalle gangen achter het theater (alles is als set gebouwd, een paar keer gaat de camera naar buiten in het echte New York).

Als filmmaker vraag je je voortdurend af hoe het is gedaan. Op welke momenten lopen de scenes onzichtbaar in elkaar over? Hoe passeren mensen elkaar -en de camera- in de smalle gangen van het theater? Wetende dat er in de smalle gang een cameraman staat met een enorme steadycam met een focus-puller naast zich. Soms is een kleine handheld camera gebruikt. Maar dan nog… De takes duren soms wel 12 of 13 minuten tot er een onzichtbare cut gemaakt kan worden. Alles moet kloppen: de bewegingen van de acteurs, de dialogen, het spel, het geluid, de kadrering van de voortdurend bewegende camera. En het licht niet te vergeten. De camera draait regelmatig 360 graden rond en plafonds worden gefilmd, waar dus geen licht aan opgehangen kan worden. Het blijkt dat ze echte lichtbronnen in beeld hebben gebruikt. Mede ingegeven door de wens van de regisseur om ook de ‘shitty’ plafonds van de theater gangen en kantoren in beeld te krijgen.

Elke scene werd eindeloos gerepeteerd. Het bedienen van de camera leek soms op de choreografie van een dans. Cameraman Lubezki vertelt dat het camerawerk een uitputtingsslag was, soms vergde het 22 takes voor alles klopte. Takes van meer dan 10 minuten wel te verstaan.

Is het allemaal de moeite waard? Zeker, je gaat twee uur lang mee in het hoofd van Riggan Thomson in een vorm die je niet eerder hebt gezien.

MAAKT ‘DE BELOFTE’ HET WAAR?

Maakt de Belofte het waar?

Afgelopen weekeind is de eerste competitieronde van de eredivisie van start gegaan. Bij veel clubs vertrokken nog voor de eerste wedstrijd belangrijke spelers, tot groot verdriet van de fans. Bij ons FC Twente vertrokken Tadic, wat te verwachten viel, en helaas ook de nieuwe ster Promes. Maar als een club 16 miljoen biedt zeg je geen nee, zeker niet als je zoals FC Twente het geld goed kan gebruiken om schulden af te lossen. Maar misschien blijft er nog wat over om weer een veelbelovende jonge nieuwe speler te halen, een ongepolijste ruwe diamant.

Voetbal, ambiance en solidariteit zijn de drie pijlers waar het beleid van FC Twente op steunt. Dat zijn geen loze kreten, getuige het project Scoren in de wijk. Onder deze paraplu worden door FC Twente maatschappelijke projecten opgezet. Het theaterproject is er een van en is een co-productie met het Rabotheater Hengelo. Bewoners van een achterstandswijk in Hengelo maken samen met professionals een muziektheatershow, die op drie avonden in de grote zaal van het Rabotheater wordt uitgevoerd.

Voor FC Twente, scoren in de wijk, schreef Laurens ten Den het muziektheaterstuk ‘De Belofte’. Het verhaal van de jonge beloftevolle voetballer Sultan Seltsjoek, de nieuwe aanwinst van FC Thoes. FC Thoes, de voetbalclub die vier jaar geleden ook de hoofdrol speelde in de vorige voorstelling van FC Twente, scoren in de wijk, ‘In Blessuretijd’.

Met Sultan Seltsjoek, de belofte van FC Thoes, gaat het in de voorstelling zoals het veel voetballers deze zomer zal vergaan. Je komt na flink onderhandelen van zaakwaarnemers in een vreemde omgeving terecht. In onze theatershow filmden we de aankomst van Sultan op een verlaten Airport Twente, notabene op de dag dat definitief bekend werd dat de plannen voor een nieuwe Airport Twente van de baan waren! Daarnaast vroegen we buurtbewoners maar ook onder andere Ronald de Boer en Fred Rutten op film wat zij van Sultan vonden. In de nieuwste Jaguar F-type coupe scheurde Sultan na de training naar zijn hotel –of eigenlijk was het de produktieleider Francis die als stand-in reed omdat Sultan geen rijbewijs had.

Sultan maakt het allemaal mee in de drie en een half uur dat de voorstelling duurt. Vereerd en verguisd worden. Het wennen aan een nieuw team, klikt het wel met trainer en spelers, de eenzaamheid en het verlangen naar thuis, een vreemde taal leren spreken en opeens een enorm bedrag op je bankrekening. En dan ontmoet Sultan ook nog eens de liefde van zijn leven. Happy end lijkt het. Maar dan biedt in de laatste minuut van de transfer window een buitenlandse club een onwaarschijnlijk hoog bedrag voor Sultan Seltsjoek, die na een turbulent jaar juist weer in de armen van de FC Thoes fans was gesloten…

 Na afloop van de première bevestigde Joop Munsterman, voorzitter van FC Twente, dat werkelijk alles van het voetbalbedrijf in de voorstelling zat. Alleen bij transfers waren het echter de zaakwaarnemers die bepaalden, zo’n macht aan een voorzitter toedichten, dat was theater….

 Patrick Drijver

http://www.drijver-av.com/werk.html#inopdracht

meer over De Belofte: www.debelofte2014

Vorige maand overleed Hal Douglas. De sonore voice over van honderden, misschien wel duizenden Hollywood trailers.

Vorige maand overleed Hal Douglas. De sonore voice over van honderden, misschien wel duizenden Hollywood trailers.

 In maart hebben we twee trailers gemaakt. Een ter promotie van een theatervoorstelling en een om aandacht te vragen voor de Nucleair Security Summit 2014. Voor de laatste was een Engelstalige voice over nodig. Het vinden van de juiste voice over is een delicate zaak. Het begint met de keuze man of vrouw. Hoe discriminerend het ook mag klinken, als het moet overtuigen, autoriteit moet uitstralen, wordt vaak voor een lage mannenstem gekozen. Een lage stem die rustig de teksten uitspreekt vergroot autoriteit. Zo gaat het verhaal dat Margaret Thatcher door stemtraining een octaaf lager leerde spreken. Als de boodschap sympathie moet opwekken wordt vaak voor een vrouwenstem gekozen. Voor een zwoele tv-commercial vonden we ooit een ontzettend lief donkerblond Engels meisje van 1 meter vijftig met bruine ogen (zo bleek in de geluidsstudio, de casting gebeurt immers op stem, zonder plaatje). Ze had de meest verleidelijke vrouwenstem die ik ooit had gehoord. Zelf verbaasde ze zich er ook over dat ze steeds werd getypecast voor zwoele stemmen. “Zoals…” vroegen we nieuwsgierig. Even daarvoor had ze bijvoorbeeld nog een radiocommercial voor een bonbon ingesproken. “…. Hard on the outside, but soft on the inside…” fluisterde ze ons verleidelijk toe. Je kreeg gewoon zin om meteen een arm om haar heen te slaan en samen naar het bonbonwinkeltje te zweven om een flinke doos bonbons voor haar te kopen.

Wij werken uitsluitend met professionele voice-overs. Als het om een buitenlandse stem gaat zoeken we een native speaker, dat wil zeggen een stem die de taal als moedertaal heeft. Ook als de klant vindt dat zijn bevriende buurman – een Nederlander die toevallig leraar Frans is en zo’n mooie uitspraak heeft- de tekst wel wil inspreken voor een fles goede wijn. Niet doen, want je kan altijd horen of het zijn of haar moederstaal is of niet.

Een keer lieten wij ons verleiden om een Chinese voice-over in te laten spreken op voordracht van onze opdrachtgever, in plaats van een stemmenbureau hiervoor te consulteren. De opdrachtgever stelde ons voor aan een tolk Chinees en aan de stem zelf die – geloof het of niet- werkte bij het plaatselijke Chinese restaurant. In de studio hadden we natuurlijk geen idee of de uitspraak of intonatie goed lag. Het werd nog spannender toen de klant belde om nog een laatste wijziging in de tekst door te geven. Wij gaven de wijziging door aan de tolk, de tolk aan de Chinese stem. De Chinese stem reageerde opgewonden naar de tolk en de tolk vertelde ons in gebrekkig Nederlands dat de stem de bewuste tekst al had veranderd, omdat hij die zelf ook al vond dat die absoluut beter kon. Geen controle, geen idee wat en hoe een tekst wordt uitgesproken, een naar gevoel. Gelukkig werd de film in China enthousiast ontvangen, al hadden we geen idee of dat door ons werk kwam of door wat de stem er van had gemaakt.

Nog een voordeel van professionele stemmen is dat ze te regisseren zijn. Het zijn stemacteurs, die het gewenste gevoel kunnen oproepen of accent kunnen leggen. En als het toch nog niet helemaal is wat je zoekt, kunnen ze variaties maken in hoe ze een tekst brengen. Accenten op andere woorden leggen. Niet voor niets worden voor een voice over ook vaak acteurs gevraagd, denk aan Gijs Scholten van Aschat of Susan Visser. En professionele stemmen werken snel. Het is wel eens voorgekomen dat een voice over na een paar minuten fluitend de deur uit liep, ons 100% tevreden achterlatend. En zelf was hij ongetwijfeld ook content met een omgerekend honorarium van zo’n 100 euro per minuut.

De kijker heeft geen idee welk gezicht behoort bij die sonore stem van de Hollywood trailer. Maar een keer was Hal Douglas zelf te zien in een trailer. De trailer voor The Comedian uit 2002 kent een hilarische scene, waarin, hoe kan het ook anders, Hal Douglas een voice over speelt. Bekijk het fragment met Hal Douglas op:

http://nos.nl/artikel/622963-hollywoodstem-douglas-overleden.html

 

Patrick Drijver

24hoursofhappy, een clip van 24 uur!

In mijn cd-kast staan twee cd’s van N.E.R.D. uit 2002 en 2004. N.E.R.D. is stevige rock/funk / hiphop. Niet direct mainstream muziek. Ook heb ik een cd met liedjes die zijn geproduceerd door The Neptunes. Drijvende krachten achter beide projecten zijn Pharrell Wiliams en Chad Hugo.

In 2013 was hij er opeens weer: Pharrell Wiliams. Met bijdrages aan heerlijk dansbare radiomuziek Get Lucky van Daft Punk, Blurred Lines van Robin Thicke met zijn eigen filmtrack Happy.

Ik volg Pharrell op twitter. modeontwerper met een eigen verantwoord mode label, stoelontwerper,  kunst, goede doelen, Pharrell draait er zijn hand niet voor om. Als je een superproducer bent, veel geld verdient, dan kan je je ook veroorloven om een ideetje te realiseren. Dus ging hij in op het voorstel van We Are From LA (een regisseursduo uit Parijs) om een clip van 24 uur te maken voor het nummer Happy. Een etmaal dansende mensen op Happy, soms Pharell (op de hele uren), soms beroemdheden als basketballheld Magic Johnson, maar vooral veel gewone mensen die je op straat zou kunnen tegenkomen. Allemaal dansend, op hun eigen charmante manier. De clip is op YouTube interactief te bekijken: Je kan bepalen welk moment je van de 24 uur wil zien. En als je het fragment leuk vindt, kan je het delen via social media. Ga er eens doorheen en zie hoe het plezier er afspat, iedereen is zichtbaar echt en happy!

En kijk ook even bij credits, Pharrell deed het niet alleen (understatement). Naar verluid liep de steadycam operator soms 24 kilometer per dag met zijn zware harnas met camera. Bijna 400 figuranten werden gecast, vaak gewoon van straat. En vergeet de editor niet, die in 14 dagen tijd zo’n 360 x het liedje achter elkaar monteerde! Ik weet niet of hij daar nou zo happy van is geworden.

http://24hoursofhappy.com/

Groene energie van Reggestroom

Reggestroom is een kleine energieleverancier die 100% groene electriciteit en gas levert aan particulieren en bedrijven. Een bijzonder bedrijf,  begonnen en geleid door bevlogen mensen die geloven in de noodzaak van een duurzame wereld.

Zo adviseerden ze ook  het project Oude Molen Nieuwe Energie. ReggeStroom gaat twee generatoren plaatsen in molen De Hoop, een historische korenmolen uit 1854 in hartje Hellendoorn. De molen zal straks gaan functioneren als een kleine energie-centrale. Het spreekt voor zich dat veel mensen het een prachtig project vinden en de succesvolle crowdfundig actie ondersteunden. In 2014 zal de molen naast meel ook groene stroom leveren.

In de interviews die wij met klanten van Reggestroom maakten, bleken de afnemers stuk voor stuk enthousiast over de tarieven, maar ook over de service en het advies van Reggestroom. Het is dan ook niet voor niets dat Reggestroom is genomineerd voor onderneming van het jaar.

Wij geloven net als de klanten van Reggestroom in duurzaam ondernemen. Het is een mooie ervaring om na de bouw van Eneco’s  bio-eniergiecentrale Bio Golden Raand te hebben gevolgd, ook voor deze lokale groene energieleverancier te werken.

http://www.regge-stroom.nl/

http://projecten.eneco.nl/eneco-bio-golden-raand/